فعالیت پایه‌ی قلب جنین، به ویژگی های پایه ای گفته می شود که سوای تسریع  ها (Accelerations) یا افت های (Decelerations) دوره ای مرتبط با انقباضات رحم، حالت غالب دارد. ویژگی های توصیفی فعالیت پایه‌ی قلب جنین، به شرح زیر است:

تعداد ضربان (Rate)، تغییرپذیری ضربان به ضربان، آریتمی جنین و الگوهای مشخصی مانند الگوهای سینوسی یا Saltatory (نوسانی) ضربان قلب جنین.

   تعداد ضربان :

  با افزایش تکامل جنین، تعداد ضربان قلب جنین کاهش می یابد. تعداد ضربان پایه‌ی قلب جنین تقریباً یک ضربان در دقیقه در هفته، کاهش می یابد. این کاهش تدریجی طبیعی در ضربان قلب جنین با تکامل کنترل پاراسمپاتیک (واگال) قلب متناسب است.

ضربان پایه‌ی قلب جنین، معادل میانگین تقریبی ضربان است که در یک نوار 10 دقیقه ای، به افزایش 5 ضربان در دقیقه (گرد می شود). در هر فاصله‌ی 10 دقیقه ای، حداقل مدت پایه قابل تفسیر باید 2 دقیقه باشد. اگر تعداد ضربان پایه‌ی قلب جنین کمتر از 110 ضربان در دقیقه باشد این حالت برادی کاردی نامیده می شود و اگر تعداد ضربان پایه بیش از 160 ضربان در دقیقه باشد، این حالت را تاکی کاردی می نامند.

تعداد متوسط ضربان قلب جنین، حاصل تعادل تونیک بین تأثیرات تسریع کننده و کندکننده بر سلول های پیس میکر (ضربان ساز) است. در این دیدگاه، سیستم سمپاتیک عامل تسریع کننده و سیستم پاراسمپاتیک عامل کندکننده (که از طریق عصب واگ سبب کند شدن ضربان قلب می شود) محسوب می گردد. ضربان قلب تحت کنترل کمورسپتورهای شریانی نیز قرار دارد و هیپوکسی و هیپوکربی می توانند ضربان قلب را تعدیل کنند. هیپوکسی شدیدتر و طولانی‌مدت‌تر، با افزایش دادن میزان لاکتات خون و ایجاد اسیدمی متابولیک شدید، سبب افت طولانی مدت ضربان قلب می شود.